هالیوود از داستانهای قدیمی ایرانی استفاده میکند؟
تاریخ انتشار: ۲۶ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۹۵۰۵۱
علی براتی از میانه دهه هفتاد فعالیت خود در زمینه طراحی حرکات را شروع کرد که نمایشهای «دریادلان»، «مری پاپینز» و «سیصد» از جمله کارهای اوست. براتی که پیش از این با طراحی حرکت نمایشهای «الیور توئیست» و «بینوایان» با حسین پارسایی همکاری داشت، این بار علاوه بر طراحی حرکت به عنوان دستیار کارگردان در نمایش «هفت خان اسفندیار» حضور داشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این نمایش موزیکال برداشتی آزاد از یک داستان مشهور شاهنامه اثر حکیم ابوالقاسم فردوسی است که حکایت سفر پرماجرای اسفندیار رویینتن به قصد رهاندن خواهرانش همای و بهآفرید از چنگ تورانیان را روایت میکند.
براتی درباره همکاری دوباره خود با حسین پارسایی به ایسنا گفت: آقای پارسایی خیلی وقت پیش تصمیم داشت یک نمایش موزیکال بر اساس داستانی ایرانی روی صحنه ببرد. خود ما هم با او همعقیده بودیم که به جای کارهای غربی و ترجمه، کاری با داستانهای ایرانی بسازیم اما ایشان بر این عقیده بود ابتدا لازم است یکسری آزمون و خطا داشته باشیم تا به پختگی لازم در اجرای نمایشهای موزیکال برسیم و سپس به تولید یک محصول ایرانی و ملی بپردازیم. بعد از «الیور توئیست» و «بینوایان» توانستیم نقاط قوت و ضعف کارهای موزیکال را کشف کنیم و در این زمان بود که او گفت، دیگر وقت ساخت یک نمایش موزیکال بر اساس داستانهای ایرانی است و اینطور شد که نوبت به «هفت خان اسفندیار» رسید.
طراحی حرکات چطور انجام شد
او در پاسخ به این سوال که برای طراحی حرکات نمایش «هفت خان اسفندیار» چه اقداماتی انجام شده، بیان کرد: در این سال ها آثار موفقی که حرکت در آنها عاملی مهم است، تولید کردیم اما نمایش «هفت خان اسفندیار» با کارهای دیگر تفاوتی اساسی دارد. برای آثار دیگر معمولا عکس، تصویر و نوشتهای وجود دارد و به عنوان مثال طراح صحنه، نمونهای از معماری آن دوران دارد و بر اساس آن پیش میرود، ولی در نمایش «هفت خان اسفندیار» سندها برای تطبیق تاریخی کم است؛ ضمن آن که برای بخش حرکت، هیچ منبعی وجود ندارد که بتوان به آن رجوع کرد. نهایتا رقصهای محلی وجود دارد که برخی از آنها بهروز شده و یکسری هم به مرور زمان از بین رفته است. من به عنوان طراح حرکت «هفت خان اسفندیار» تحقیقاتی مربوط به قصه و نمایشنامه انجام دادم تا ببینم هر بخش روایت به آئین های کدام قسمت از کشورمان نزدیک است و روی آنها کار کنم. بعد از آن ایده هایی در ذهنم خلق شد که در گفت و گو با کارگردان و همکاران به مرحله اجرا رسیدند.
وی ادامه داد: به عنوان مثال در صحنه اول که مربوط به تورانیان است؛ چون انسانهای بدوی و وحشی بودهاند، به این نتیجه رسیدیم بهتر است زانوهایشان خم شود؛ شیوه راه رفتنشان وحشیتر باشد یا مثلا فَکّ صورتشان جلو بیاید تا استایل بدویتری پیدا کنند. مدت زیادی هم تمرین انجام گرفت تمام صحنهها تک به تک با دقت بررسی شد و برای همین ابتدا ویژگیهای شخصیتها را کشف کردیم و سپس بر اساس موسیقی، طراحی و تمرین حرکات انجام شد.
براتی درباره چگونگی هماهنگی حرکت با بازیگران، موسیقی، نور، صدا، دکور و… توضیح داد: نخستین شانس من در این پروژه همراهی با بردیا کیارس و پوریا خادم است. من با این دو عزیز دوست هستم و تجربه سالها همکاری در پروژه های «اولیورتویست» ، «علمدار» و ... داریم. برای ساخت موسیقی این نمایش نیز جلسات بسیاری با حضور من، حسین پارسایی و بردیا کیارس برگزار شد تا صحنهها به درستی طراحی شود. همزمانی طراحی حرکات و موسیقی اتفاق مهم این پروژه بود. مدیریت حسین پارسایی نیز در این زمینه بسیار اثرگذار بود و تمام اعضای تیم را کنار یکدیگر قرار میداد تا کار را به صورت هماهنگ پیش ببرد.
سخت ترین صحنه نمایش کدام است
طراح حرکات «هفت خان اسفندیار» درباره این که سختترین صحنه نمایش کدام است، گفت: یکی از صحنههای بسیار سخت که ما باید با بازیگر هماهنگ شویم و او باید بخواند و با تیم حرکت، همراه شود و اعضای گروه حرکت هم کارشان را انجام دهند، صحنه گرگستان است. در این صحنه یک خطا میتواند ریتم را به هم بزند که اتفاقا فقط یک بار رخ داد و پای یکی از بچهها پیچ خورد و باعث شد امین زندگانی یک ثانیه عقب بیافتد و شمشیر به صورت یکی از بچهها کشیده شود. البته اتفاق خاصی نبود و حادثه آفرین نشد.
او ادامه داد: میخواهم بگویم در فضایی که ما تمرین میکنیم یک خطای کوچک، باعث اتفاق خطرناک میشود یا باعث میشود ریتم کار از بین برود. به عنوان مثال در صحنه نیایشگران ، ممکن است تماشاچی اصلا متوجه نشود هر کدام از این گروه هشت نفره با شنیدن صدای موسیقی یک حرکت متفاوت انجام میدهند؛ اما در کل صحنه یک هماهنگی جذاب دیده میشود. اشتباه یکی از آنها میتواند کل ریتم و حرکت یکنواختی که در صحنه دیده میشود را از بین ببرد. این هماهنگی تنها یک دلیل دارد و آن هم تمرین زیاد است. ما بابت کارهایی که انجام میدهیم به تمرین زیاد بسیار اعتقاد داریم. همان اعتقادی که در میان غربیها برای کارهای موفق گروهی وجود دارد. بنابراین طی سالهایی که با تیمم کار میکنم سعی کردهام این فرهنگ را در بینشان باب کنم.
ظرفیت طراحی حرکات برای آثار کهن چقدر است
براتی همچنین درباره این که آیا برای دیگر آثار کهن می توان حرکاتی بومی و استاندارد طراحی کرد، پاسخ داد: من در بسیاری از فستیوالهای فولک (Folk) دنیا شرکت کردهام. خصوصیت ویژهای که کشور ما دارد تنوع رقص است. خیلی از کشورها یک یا دو رقص فولک دارند و آن را تغییر دادهاند و با روایتهای داستانی به سه - چهار رقص فولک رساندهاند. آنها با همین تعداد یاد گرفتهاند مثلا ۳۰۰ رقص محلی دیگر هم بسازند. مزیت کشور ایران این است که هر منطقه رقص مخصوص به خود دارد. مثلا تعداد رقصهای محلی کردستان آنقدر زیاد است که تعدادش هنوز مشخص نیست. بنابراین حرکت در کل کشور ما و روایتهای داستانی مان وجود دارد که با یک نگاه درست می توان از آن ها در پیشرفت فرهنگ امروز بهره برد. نمایش« هفت خان اسفندیار» اولین قدم است و داستانی ارائه کرده که در آن ریتم و حرکت وجود دارد. قدم بعدی نگاه کارگردان، نویسنده و آهنگسازان است که باید در فضای موزیکال متفاوت باشد .یعنی کسی که این متون را مینویسد حتما باید آهنگسازی بلد باشد چون جملات، شعرگونه است و این شعر است که آهنگ را میسازد و در ادامه ریتم شکل میگیرد.
او همچنین با تاکید بر لزوم ساخت نمایش های متعدد بر اساس گنیجه ایرانی عنوان کرد: بنظر من تمام روایتهای داستانی گذشتگان ما آنقدر جذاب است که اگر خودمان از آن ها استفاده نکنیم ؛ هالیوود از آن ها بهره می برد و مثل کارهایی که بر اساس قصه های ایرانی ساخته است بقیه را نیز مال خود خواهد کرد. البته که نمایشنامه های غربی جذاب هستند اما این تصور غلطی است که تماشاچی دیگر کار ایرانی نمیبیند. استقبال از «هفت خان اسفندیار» این برداشت نادرست را اصلاح کرد و باید در کنار آثار خارجی، به داستان های ایرانی هم توجه شود.
آینده طراحی حرکت در تئاتر کشور چگونه است
علی براتی در پاسخ به این پرسش که آینده طراحی حرکت در تئاتر کشور را چطور ارزیابی میکند، گفت: فعالیت کاری من از سال ۱۳۷۵ شروع شده است؛ آن زمان اساتید معتقد بودند اگر حرکت از نمایش برداشته شود هیچ خللی در روند نمایش و ریتم داستان بوجود نمی آید. من هم این نظر را میپذیرفتم چون آن زمان، حرکت صرفا یک کار حاشیهای بود و تاثیری در روند نمایش و اجرا نداشت. اما طی این سالها با توجه به تجربههایی که به ویژه در سفرهایم به دست آوردم و دورههایی که در خارج از کشور دیدم؛ متوجه شدم حرکت، جزو بدنه اصلی یک نمایش است. همانطور که دکور و لباس را در یک نمایش نمیتوان حذف کرد امکان حذف حرکت هم وجود ندارد.
او ادامه داد: طراحی حرکت در کشور ما نوظهور است. من شخصا تلاش میکنم شاگردان بسیاری تربیت کنم تا تجربههای جدید کشف کنیم. در حال حاضر هم خوشحال هستم که عده ای در زمینه حرکت فعالیت میکنند. حتی فعالیت کسانی که کارشان چندان قوی نیست هم اتفاق خوبی است چون بالا بودن حجم فعالیت ولو بهرغم ضعیف بودن باعث میشود ریتم و حرکت فراگیر شود و تیمهای ضعیف هم با به دست آوردن تجربه قویتر خواهند شد. خود من هم بعد از این همه سال نه جایی دوره کامل دیدهام؛ نه دانشکده رقص و موسیقی وجود دارد که در آنها تدریس صورت گیرد. بنابراین با تجربههایی که داریم میتوانیم این مراحل را کشف کنیم.
علی براتی در پایان گفت: بر این باور هستم روزی فرا خواهد رسید که ۸۰ درصد نمایش ها بر اساس بدن اتفاق بیافتد. همانطور که در کل دنیا این روند به سمت جلو در حال حرکت است. چون زبان بدن، زبان عمومی است و نیاز نیست برای ارتباط گرفتن با کشورهای دیگر، زبان آنها را یاد گرفت. برای همین کشورهای مختلف برای ترویج فرهنگشان، گروههایی را تربیت میکنند که بدنهای قوی و خاص دارند تا بتوانند فرهنگشان را با زبان بدن به کل جهان به بهترین شکل ممکن منتقل کنند.
«هفتخان اسفندیار» محصول سازمان هنری رسانهای اوج است که ساعت ۱۸ هر روز به جز شنبهها با همکاری بنیاد فرهنگی هنری رودکی در تالار وحدت روی صحنه می رود.
۵۷۲۴۵
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1778346منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: هالیوود سینمای جهان هنرمندان هفت خان اسفندیار حسین پارسایی طراحی حرکات طراحی حرکت نمایش ها یک نمایش بر اساس سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۹۵۰۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بازگویی مشکلات و دغدغههای روز جامعه اولویتم در اجرای نمایش است
ایسنا/خراسان رضوی کارگردان نمایش «میتینگ» گفت: امروزه نمایشی که به روی صحنه میرود باید حرف دل مردم باشد، همیشه در نمایشهایم اولویتم دغدغههای امروزه جامعه و مردم بوده است و تلاش کردهام تا نمایشهایی را روی صحنه ببرم که حرف جامعه در آن زده شود.
محمدرضا اربابی در گفتوگو با ایسنا اظهار کرد: این نمایش ژانری کمدی دارد و به اتفاقاتی که در یک دانشگاه رخ میدهد، میپردازد. در واقع این نمایش نشاندهنده بخشی از جامعه و عدهای از انسانها است که شخصیتهای نمایش به تعریف آن میپردازند.
وی در خصوص عوامل این نمایش اضافه کرد: در نمایش میتینگ بازیگران جوان در کنار هنرمندان پیشکسوت و با سابقه تئاتر مشهد به روی صحنه میروند. گروه از اواخر سال گذشته تمرینات خود را آغاز کرد و در حال حاضر با تلاش شبانهروزی ۲۰ شب نمایش را روی صحنه بردیم.
اربابی با اشاره به واکنش و بازخوردهای نمایش خود گفت: در این چند شب اجرا استقبالها بسیار خوب و راضیکننده بوده است، همچنین اساتیدی که به دیدن نمایش آمدند بسیار راضی بودند و با توجه به اینکه نمایش در دل مافیا اتفاق میافتد، تحلیلهای جامعهشناسی و روانشناسی زیادی از نمایش داشتند.
وی افزود: مخاطب عام نیز به خوبی توانسته بود با نمایش ارتباط برقرار کند، علاوه بر نظرات مثبت نقدهایی بر نمایش وجود داشت که همگی بسیار محترم هستند در مجموع با استقبال مخاطبان و فروش بالای نمایش از عملکرد تیم و گروه نمایش راضی هستم و خوشحالم که مورد قبول مخاطب قرار گرفته است.
کارگردان نمایش «میتینگ» با بیان اینکه همیشه تلاش کردهام تا نمایشهایی را روی صحنه ببرم که حرف جامعه در آن زده شود، خاطرنشان کرد: پس از پایان هر نمایشی، نمایشنامههای مختلفی را مطالعه میکنم که حرف امروز و دغدغه جامعه باشد و بتوانم با آن ارتباط برقرار کنم حتما آن را انتخاب و اجرا میکنم.
اربابی اضافه کرد: امروزه نمایشی که به روی صحنه میرود باید حرف دل مردم باشد؛ اجرای نمایشهایی مانند «هملت» و «اوتولو» زمانی میتواند موفق باشد که بر اساس نیازهای امروز جامعه، نه دغدغههای جامعه گذشته باشد. همیشه در نمایشهایم اولویتام دغدغههای امروزه جامعه و مردم بوده است.
اجرای تئاتر کمدی با ریسک بالایی همراه است
وی با بیان اینکه نمایش میتینگ یک کار کمدی است و اجرای آن ریسک بالایی داشت، اظهار کرد: تقریبا در بیشتر ژانرها مانند مذهبی و یا تاریخی نمایشی را اجرا کردهام و نمایش میتینگ دومین کاری کمدی من بود. اولین سابقه کار کمدیام به نام پرواز ۷۳۷ بود که در یزد به روی صحنه بردم.
کارگردان نمایش «میتینگ» با بیان تجربه کاری کمدی افزود: اجرای نمایش کمدی سخت و خوب است، اجرای نمایش کمدی میتینگ با سابقه کاری که داشتم به نوعی ریسک بود. اجرای نمایش کمدی و خنداندن مخاطب در هر دوره ای کار سخت و مشکلی است، چرا که باید برای خنداندن مخاطب موقعیت کمدی ایجاد کرد که کار دشواری است.
اربابی اضافه کرد: اجرای نمایش میتینگ تجربهای متفاوت بود و سعی میکنم برای تئاتر بعدی یک نمایش کمدی سیاه را انتخاب کنم تا بتوانم خودم را به چالش بکشم و کارهای مختلفی را در ژانرهای متفاوت به روی صحنه برده باشم.
وی در خصوص جایگاه تئاتر مشهد خاطرنشان کرد: بهعقیده من فضای تئاتر مشهد به نوعی پراکنده و حمایت از نسل جوان کمتر است، در حالیکه باید به جوانان فرصت دیده شدن را بدهیم. حمایت برخی از اساتید نیز به دلیل حضور نسل جوان در تئاتر است که بسیار ممنون آنها هستم.
اساتید تئاتر باید از نسل جوان حمایت کنند
کارگردان نمایش «میتینگ» با اشاره به اینکه اجرای تئاتر در مشهد کار دشواری است، عنوان کرد: با توجه به اینکه مشهد شهری مذهبی بوده اجرای نمایش نیز کار دشواری است. اساتید باید از نسل جوان حمایت کنند نه اینکه روبه روی آنها بایستند.
اربابی در پاسخ به این سوال که آیا میتوان شاهد اتفاقات خوبی در سال جدید برای تئاتر مشهد بود یا خیر، گفت: قطعا میتوان سال خوبی را برای تئاتر مشهد پیشبینی کرد؛ چراکه نمایشهای روی صحنه کیفیت بالایی دارند و نسل جوان بیشتر از گذشته در تئاتر حضور دارند. در این ایام نمایشهایی با حضور نسل جوان دیدهام که به نظرم میتوان امسال و سال آینده در جشنواره بینالمللی تئاتر فجر چند نماینده از مشهد حضور داشته باشد.
وی تصریح کرد: گروه ما نیز در حال رایزنی است تا نمایش میتینگ را با شکلی مدرن شده در جشنواره بینالمللی تئاتر فجر به روی صحنه ببرد.
عکس تزئینی استیکی از مشکلات تئاتر حضور بازیگرانی است که تخصص کافی را ندارند
رضا سپهر، بازیگر تئاتر میتینگ نیز در خصوص ایفای نقش در نمایش «میتینگ» اظهار کرد: در این نمایش عهدهدار ایفای نقش «پرور» هستم که یکی از کاراکترهای اصلی نمایش است. پرور دارای شخصیتی متعارض و در واقع به گونهای آفتابپرست است که مسئولیت حراست و سلف دانشگاهی به نام دارقوزاباد را برعهده دارد.
این بازیگر تئاتر افزود: دانشگاهی که بخش کوچکی از جامعه محسوب میشود و نماد افرادی دو رو است که ظاهر و باطنی متفاوت دارند و دانشجویانی که در آنجا تحصیل میکنند دانشجویانی روشنفکر نیستند و به راحتی تحت تاثیر قرار میگیرند که در آخر کاراکتر پرور با رانت و قدرتی که دارد تصمیمگیرنده دانشگاه میشود.
وی با بیان اینکه حضور عوامل برجسته دلیلی برای ترغیب ایفای نقش در این نمایش بود، گفت: کارگردان نمایش آقای محمدرضا اربابی هستند و نمایشنامه توسط آقای عباس جانفدا نوشته شده است و دیگر عوامل نمایش که جزو افراد با سابقه تئاتر مشهد هستند، در تصمیمم برای حضور در این نمایش بسیار تاثیرگذار بود.
این بازیگر تئاتر با اشاره به اینکه واکنشها نشان میدهد که به خوبی از عهده ایفای نقش برآمدهام، بیان کرد: بر اساس مشورتهایی که صورت گرفته بود ایفای نقش این کاراکتر به من پیشنهاد شده بود و باتوجه به نوع کمدی نمایش و دیالوگ قرار بر این شد تا نقش پرور را اجرا کنم که خوشبختانه به خوبی توانستم از عهده اجرای آن بربیایم و اساتید و پیشکسوتانی که نمایش را دیدهاند از ایفای نقش بسیار راضی بودند.
سپهر ادامه داد: تمام تلاشم بر این بود که به خوبی کاراکتر پرور را معرفی کنم و خوشحالم که این کار به خوبی انجام شد، همچین در اجرای کمدی نمایش، برقراری ارتباط کلامی و جذب مخاطب به خوبی انجام گرفت.
وی در پاسخ به این سوال که چه چیزی باعث شد تا عهدهدار نقش شخصیت پرور در نمایش شود، گفت: مهمترین دلیلی که باعث شد در ایفای نقش پرور مصمم شوم تضادی است که میان کاراکتر نمایش با شخصیت اصلی من وجود دارد؛ پرور شخصیتی است که نقاب بر چهره دارد، در حالیکه در واقعیت شخصیتی متعارض با این کاراکتر دارم و از دو رویی پرهیز میکنم.
این بازیگر تئاتر ادامه داد: وجود این چالشها باعث شد تا برای اجرای این شخصیت مصمم شوم و در نمایش ایفای نقش کنم و خرسندم که با این کار توانستم سهم کوچکی در این موفقیت داشته باشم.
سپهر خاطرنشان کرد: نمایش میتینگ اولین تجربه کاری من با آقای اربابی است، ایشان کارگردان جوان و با ذوقی هستند که اخلاق حرفهای را به خوبی رعایت میکنند. یکی دیگر از نکات مثبت آقای اربابی نسبت به دیگر کارگردانان تعاملی بود که با پیشکسوتان نمایش داشتند، او به عنوان کارگردان پذیرای ایده و پیشنهاداتی که از سوی گروه ارائه میشد بود.
وی افزود: آرامشی که توسط کارگردان کار در گروه برقرار میشد بسیار حائز اهمیت است؛ برخلاف کارگردانان دیگری که با ادبیات نامناسب استرس بیشتری به بازیگران وارد میکنند، ایشان با متانت آرامش را در گروه حاکم میکرد و من از کار در کنارش لذت بردم.
نمایشهای روی صحنه مشهد به سمت رئالیست بودن پیش رفتهاند
این بازیگر تئاتر در خصوص جایگاه تئاتر مشهد گفت: کیفیت نمایشهای روی صحنه بهتر ازسالهای گذشته است و نمایشها به سمت رئالیست پیش رفتهاند و میتوان گفت نسبت به نمایشهایی که قبلا اجرا میشد شاهد رشد هستیم، اما متاسفانه از لحاظ کیفیت متن و نمایشنامهها در این چند سال افت قابل توجهی را شاهد بودهایم.
سپهر با اشاره به تنوع ژانرهای مختلف نمایشهای روی صحنه مشهد، بیان کرد: مشهد قطب دوم تئاتر کشور است، در طول این سالها شاهد آثار متنوعی در ژانرهای مختلف هستیم که هر نوع سلیقهای را پوشش میدهد، اما در این میان کارگردان معدودی هستند که به واسطه شهرت و یا بازیگران، نمایشهایشان فروش خوبی دارد و دیده شدهاند.
تربیت نابازیگر در کارگاههای آموزشی نامعتبر
وی با بیان اینکه برگزاری کلاسهای آموزشی توسط افراد بیسابقه باعث لطمه به تئاتر میشود، اظهار کرد: متاسفانه کارگاهها و کلاسهای آموزش بازیگری برگزار میشود که به جز تعدادی اکثرا توسط اساتیدی که تخصص ندارند اداره میشوند و به ظاهر بازیگر آموزش میدهند که در واقع اینگونه نیست.
این بازیگر تئاتر خاطرنشان کرد: به عقیده من افراد که وارد حیطه بازیگری میشوند باید پس از گذراندن کلاسهای آموزشی در بخشهای کوچکتر شروع به کار کنند و پس از آن در بلک باکسها ایفای نقش کنند تا پس از کسب تجربههای بیشتر وارد سالن اصلی تئاتر شوند.
بازگیری تئاتر نیازمند استعداد و مطالعه کافی است
سپهر افزود: بسیاری از بازیگران کار اولی با رانت و مافیا در نمایشهای اصلی نقشی را ایفا میکنند، در صورتیکه بازیگری نیازمند استعداد و مطالعه کافی است و اگر هوش بازیگری نداشته باشیم، نمیتوانیم در قاب صحنه باقی بمانیم.
انتهای پیام